Kjære
alle vaksne!
No
vil eg på vegne av alle oss ungar fortelje deke litt om kva me tykkjer om
å feire 17.mai.
Barnetog, det er vel det flottaste me veit; tenkjer de. Men der tek de
feil.
Prøv
berre å førestill deke korleis det er å traske av garde i all slags vêr
med nye pen-sko: Dei fyrste hundre meterane går stort sett bra, men so er
det ein eller annan vaksen som set opp farten og sidan må me småspringe
i lett trav for å halde fylgje. Og
gnagsåra veks…
Og
nåde den som er så uheldig å miste flagget: Han bør ha 8 blank eller
betre på 60- meteren for å ta att toget . Ja, det er eit slit!
Me
likar ganske bra sketsjane og leikane. - om me berre fekk ha dei i fred.
Det er ikkje så moro å sjå mora si ligge langflat i bunad med eit knust
egg i panna, - eller sjå
far sin hoppe rundt i ein postsekk med et fjollete flir om munnen medan
han ropar: Sjao pao meg!
- Det er til å bli flau av!!
Me
synest også det er kjedeleg når
nokon held talar, kjedelige, lange talar som gjer ein ganske trøytt.
Nei,
det er isen som er 17.mai for oss.
For me vil helst skunde oss til Grendahuset og kjøpe ein is, og kanskje
17 til.
Det
å kunne stappe i seg så mange isar at me ikkje maktar å stå oppreist: Det
er lukka i livet det.
- Og pølsene då.
Ete
pølser i lange banar til ketchupen ligg oppunder øyra; Det er
noko det!
Sidan,
når maten har sege ned, inntek me scena og lagar vårt eige show.
De
snakkar om Bjørnsson og Wergeland og om åra 1814 og1905. Eg har skjønt
at det må vere vanskeleg for dykk å hugse disse tinga sidan dei må
takast opp at kvart år.
Men, ein vert vel gløymsk med alderen??
Ja,
ja:
Trass alt vil no me ungar ynskje alle de vaksne ein god 17. is-mai! |
